Oysa ben çocukken olduğu gibi hala Ay'ın beni takip ettiğini düşünüyorum. Onunla aramıza giren ağaçlara kızardım; ama yine de geçici olduğunu bilirdim bu durumun. Birkaç köşe sonra yeniden Ay'ın aynı parıltı ve şahanelikle beni takip edeceğini bilirdim. Ağaçlar kıskançtı, hepsi bu. Ay'ı hep sevdim. Ağaçlara da kızdım, evet. Gündüz beni etkileyen bu ağaçlar, geceleri de gölgeleri olsun diye en öne geçiyorlardı.
Ama bilmiyordum ki, aslında Ay ışığındaki ağaçlar Ay'la aramıza girmek için değil, ortamı daha da etkileyici yapmak için oradaydılar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder