Yazmaktansa yazılmışları, söylenmişleri paylaşmak hoşuma gitmiyor. Ama bunu yapıyorum farkındayım. Sanki herşey yolundaymış; ve anlatacak hiçbirşeyim yokmuş gibi yapıyorum. Bunu yapmamalıyım.

Herkes uyarır oldu beni. Çok planlıyormuşum herşeyi. Evet planlıyorum! Plandan kastım, gece uyumadanönce yarın ne giyeceğime karar vermiş olmak değil. Adeta milyonlarca loop dönüyor beynimde. Bunu derim; böyle cevap verirse şunu derim; yok onu değil başka bişi derse bunu derim gibi gibi.. İşimi şansa bırakmaktan hoşlanmıyorum sanırım. Evet hoşlanmıyorum bundan! Ama böyle de olmuyor ki. Şaşıramaz oldum; çünkü yaşadıklarım aklımda dönen olasılıklardan biri oluyor her zaman. Ve her zaman bi cevabım oluyor, sonuç sıfır ne yapacağını bilememe. Beynim yaşayacaklarımı ele geçirmiş gibi geliyor böyle. Olmuyor...

Klasik bi mevzu vardır bizim yaş grubu gençlerinde nedendir bilmem. Eğer dijital saate baktığında ab:ab 'ye rastlarsan biri seni düşünüyordur; ab:ba 'ya rastlarsan senin düşündüğün seni düşünüyordur. [iç karartıcı dip not: evet bunu düşünen gençlik ülkeyi kurtaracak!] Dün gece rüyamda 15:15ti saat, eyvah derse geç kaldım diye koşarak evden çıktım; ve uyandım. Cidden derse geç kaldığımı düşünüyordum. Baş ucumdaki saate baktım 03:30'du. Sadece bi an o harika gençlikten olmak istedim ve dedimki kendime bu saatte hangi manyak beni düşünür ki. Annemleirnin beni rüyalarında gördüğüne kanâât getirdim. Sonra uyumaya çalıştım, uyuyamadım. Döndüm durdum yatakta..Lahana'yla konuştum, konuştum ve uyuyakalmışım. 6:23te alarm çaldığında gerçekten kırmızı gözlerim ve çok uykum vardı.